bolesta.blog.onet.pl unieważnienie małżeństwa kościelnego/rozwód kościelny

Częstym życzeniem Stron jest to, aby Ich kościelny proces o nieważność małżeństwa został zakończony w miarę krótkim czasie. Na przeciw temu wyszła nowa – nieznana w KPK z 1983 r. - instytucja tzw. procesu skróconego. Nie zawsze podjęcie takiego i przeprowadzenie jego jest jednak zasadne, a wówczas jedyną możliwością jest przeprowadzenie małżeńskiego procesu kościelnego w trybie zwyczajnym. Gdy jednak istnieją – w dosłownym tego słowa znaczeniu – pewne przyczyny na wszczęcie procesu skróconego, to dobrze byłoby, aby Strony – w przypadku, gdy to One wychodzą z taką inicjatywą - były świadome konsekwencji. Nie chodzi bowiem tylko i wyłącznie o szybkie sfinalizowanie Ich procesu Wyrokiem, co o pewne, inne wymagania, jakie zostaną przed Nimi postawione w tym procesie. I w tym właśnie świetle spojrzymy obecnie na processus brevior . Pierwszym założeniem na jego przeprowadzenie jest zgoda Obu Stron na tytuł/tytuły w takim procesie. Już parokrotnie spotkałam się z sytuacją, kiedy jedna

Temat sam w sobie rzadko spotykany, natomiast podjęcie jego można uzasadnić chociażby kwestią znaną z kościelnego prawo małżeńskiego KRK (Kościół Rzymsko-Katolicki), tj. kwestią małżeństwa mieszanego. Zwrócimy uwagę na kilka interesujących zagadnień. Niektóre ze sformułowań w rzeczonym prawie są całkowicie zbieżne z tym, co reguluje KPK KRK. Przykładowo, w Pragmatyce Służbowej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP czytamy, iż istotnymi przymiotami małżeństwa jest jedność oraz nierozerwalność. Aczkolwiek Kościół Ten nie uznaje małżeństwa za sakrament. Wydaje się, iż jakimś rozwiązaniem byłoby zaakcentowanie w takiej sytuacji bardziej trwałości nie zaś nierozerwalności małżeństwa, tak, jak jest to w prawie cywilnym. Podobne stwierdzenie do tego z KPK jest chociażby jeszcze w innym miejscu, w którym mowa jest o nieodwołalnym przymierzu. Nie naszą absolutnie kompetencją jest nawet poddawanie do pewnych zmian, ale takie podejście KEA (Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego) dodatkowo tyl

W rozważaniu poświęconym ujęciu małżeństwa w Kościele Ewangelicko-Augsburskim lapidarnie została uczyniona wzmianka nt. tzw. communio in sacris. W skrócie, w zagadnieniu tym chodzi o prawo (Kościół Ewangelicko-Augsburski takowe daje) przyjęcia Komunii Świętej w Tymże Kościele przez Osobę nie będącą Jego członkiem. Nas jednak interesuje nie tyle, jakie prawa udziela Kościół EA, co jak kwestia ta regulowana jest w łonie KK. Zagadnienie to regulowane jest w obrębie kan. 844 KPK. Generalnie, Katolik ma prawo przyjmować Sakramenty Św. w KK. KPK uwzględnia jednak Katolików na całym świecie, a trudno jest sobie nawet wyobrazić sytuację, w której dostęp do Sakramentów Św. (Sakrament Eucharystii, Spowiedzi Św. oraz Namaszczenia Chorych) był – kolokwialnie mówiąc – taki sam we wszelkich zakątkach świata. Stąd prawo do Ich przyjęcia również poza KK po spełnieniu jednakże pewnych warunków. Po pierwsze, chodzi o prawo Ich przyjęcia w Tym Kościele, w którym są ważnie sprawowane, po drugie,

Poniesiona w temacie kwestia – religijność - w trakcie kościelnego procesu małżeńskiego, a więc, i procesu o stwierdzenie nieważności małżeństwa, jak i o jego rozwiązanie może przewijać się kilkakrotnie. Od procesu przebiegającego z jakiegoś konkretnego tytułu (tu od razu – kolokwialnie mówiąc – rzuca się szczególnie symulacja /inaczej wykluczenie/), przez świadectwa religijności, moralności, wiarygodności, do pytań tzw. ogólnych (a zatem nie szczegółowych). To tylko nieliczne przykłady, w które jednak nie wchodzimy na obecną chwilę na sposób szczegółowy. Natomiast obecnie, przynajmniej trochę nawiązując do przyczyn prawnych, warto w ich kontekście, a zwłaszcza w aspekcie jednej z nich, podjąć się rzeczonego tematu. Tą podstawą prawną będzie niezdolność natury psychicznej , o której w znanym już nam kan. 1095 KPK. Jak jest to już wiadome, pod niezdolność podchodzą różne rodzaje nieprawidłowości (zaburzenia, choroby). W ramach niektórych z nich bez trudno można zauważyć przewi

Aby wyjaśnić tak sformułowane w temacie pytanie warto dokonać krótkiego opisu jednego ze zdarzeń prawnych. Dokładnie chodzi o poniesienie odpowiedzialności prawnej przez Osoby, które dokonały jakiegoś przestępczego czynu, ale jednocześnie po stronie których można było stwierdzić istnienie zaburzenia psychicznego. A jeszcze inaczej przedstawiając sytuację, to: skoro Osoby Takie mogą zostać pociągnięte przed Wymiar Sprawiedliwości, skoro wobec Nich można zaferować karę mimo zaburzenia po Ich stronie, to dlaczego można – właśnie przy istnieniu zaburzenia – stwierdzić nieważność zawartego przez Nie małżeńskiego związku, co by przypominało sytuację nie poniesienie jednak przez Nie odpowiedzialności? Stąd zapytanie w tytule, bowiem można odnieść wrażenie, iż w przypadku kościelnego prawa małżeńskiego Osoby takie – przy założeniu, iż orzeczona została nieważność zawartego przez Nie związku – nie ponoszą odpowiedzialności za ów fakt, stad też Wyrok pozytywny w Ich sprawie. Przy sytuacji r

W analogii do omówionego już wątku zaburzeń psychicznych, warto obecnie podjąć – w podobnym świetle – kwestię wieku. Po raz kolejny nieodzownym będzie odwołanie się do cywilnego prawa karnego, wg którego Osoby, które już ukończyły siedemnasty rok życia jako sprawcy przestępstw mogą zostać ukarani. Istnieją też pewne wyjątki, dotyczące jednak nielicznych przestępstw, za które mogą odpowiadać Osoby już po ukończeniu przez siebie piętnastego roku życia. W woli tylko dopowiedzenia, to Prawodawca cywilny reguluje też sytuacje dla Osób pomiędzy Ich siedemnastym a osiemnastym rokiem życia. Na potrzeby naszych rozważań można wysunąć jeden wniosek, iż praktycznie, w większości osoba jest już „dorosła” (nie chodzi o nomenklaturę cywilną) od swojego siedemnastego roku życia (pomijamy przy tym inne regulacje prawne, wg których owa dorosłość przesunięta jest na pełnoletniość). Przedstawione regulacje dotyczą prawa polskiego. Obecnie warto przyjrzeć się przepisom prawa kanonicznego, aczkolwie

W obecnym rozważaniu interesować nas będzie nie tyle to, w jaki sposób Kościelny Trybunał podchodzi do upośledzenia umysłowego czy choroby psychicznej w czasie trwającego kościelnego procesu o stwierdzenie nieważności małżeństwa, co fakt pewnej relacji pomiędzy tym, co jest w łonie chociażby medycyny, psychologii a tym, co jest treścią kościelnego prawa małżeńskiego. Na obszarze medycznym czyni się rozróżnienie pomiędzy upośledzeniem umysłowym a psychiczną chorobą. Pierwsza nieprawidłowość obejmuje, i niski poziom w sferze intelektualnej, i nieprzystosowanie do życia w społeczeństwie. Przy czym upośledzenie to nie choroba, a mogą się do niego przyczynić również czynniki społeczne, psychologiczne. Z kolei, przechodząc do drugiej w kolejności nieprawidłowości, to w skrócie można określić ją jako zaburzenia działające na sferę – podobnie, jak powyżej - intelektualną, społeczną, emocjonalną. Z upośledzeniem mamy do czynienia od praktycznie przyjścia na świat, zaś z chorobą już niekoni

Obecnie poruszymy kilka problemów związanych – ogólnie – z kwestią, w jaki sposób winien zachowywać się/działać adwokat kościelny. Asumptem do podjęcia tego zagadnienia jest istnienie zbioru etycznych zasad dla Adwokatów Cywilnych oraz Radców Prawnych. Taki zbiór, pod względem szczegółowego rozstrzygania i regulacji nie istnieje w prawie kanonicznym. Jest bowiem w nim „tylko” kilka kanonów, które odpowiadałyby owemu Zbiorowi z prawa cywilnego. Stąd zastanowimy się także i nad tym: czy czasem nie dobrze byłoby stworzenie takich przepisów, jeśli już nie w KPK, to przez poszczególne Konferencje Episkopatu. Jednym z cywilnych przepisów jest prawo do zwrócenie uwagi przez jednego Adwokata cywilnego drugiemu, gdy Ten narusza zasady etyki adwokackiej. Takiego przepisu w prawie kanonicznym nie ma. A czasami istnienie takowego wydawałoby się nader pożądane. Jak wiemy, jednym z wymogów stawianych kościelnemu adwokatowi jest posiadanie przez niego tzw. nienaruszonej sławy. Częstym przykładem

Jak została uczyniona już o tym wzmianka w naszym poprzednim rozważaniu, o tym samym temacie, istnieje szereg przepisów, będących – nazwijmy to roboczo – Etycznym Kodeksem dla Adwokatów cywilnych. Stąd zajmiemy się tym zagadnieniem także i w tej drugiej części. Celem jednak wyjaśnienia: przywoływać będziemy nie tylko te przepisy, które odnoszą się do cywilnych Adwokatów, co także do Radców Prawnych (nie oznacza to o jakiejś absolutnej różnicy w tych regulacjach dla tych dwóch grup zawodowych). Wg jednego z przepisów obowiązkiem Radcy Prawnego jest troska o swoje dokształcanie się. Jak już to w swoich rozważaniach – mam nadzieję – ukazałam, istnienie podobnej regulacji byłoby czymś pożytecznym. Warto powołać się na zaledwie jeden przykład: jak pamiętamy, szereg kościelnych procesów małżeńskich przebiega z niezdolności natury psychicznej, a ta pozostaje w związku z medycyną, psychologią. Nie są to dyscypliny główne podczas edukacji adwokatów kościelnych, ale dobrze byłoby, aby sięga

Jednym z praw w ramach Ochrony Danych Osobowych jest prawo do bycia zapomnianym. Nawiązując już do poruszonej problematyki odnośnie do Sakramentu Chrztu Św., to prawo to nie ma przy tym Sakramencie absolutnej racji bytu. Jak pamiętamy bowiem: Sakrament Chrztu powoduje tzw. niezatarte znamię, a to z kolei oznacza, iż nawet mimo formalnego wystąpienia z KK, Osoba, która dokonała takiego wystąpienia, nie przestaje być nadal Osobą ochrzczoną. Podobnie należy powiedzieć przy Sakramencie Bierzmowania, Święceń. Warto też przy tym dopowiedzieć, iż nie można usunąć też informacji nt. w ogóle przyjętych Sakramentów. Przejdźmy jednak obecnie do innych regulacji do tej pory jeszcze nie omówionych. Podstawą prawną będzie dla nas Dekret ogólny w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych w KK z kwietnia 2018 r., a opracowany przez Konferencję Episkopatu Polski. Pomocą są także Praktyczne wyjaśnienia dot. stosowania Dekretu ogólnego Konferencji Episkopatu Pols

Zapodany temat może wydawać się niepowiązany z naszą główną tematyką, tj. tematyką kościelnego procesu o nieważność, bądź rozwiązanie zawartego małżeństwa. Tymczasem – niekoniecznie. Z doświadczenia jest mi wiadome, iż istnieje wiele przyczyn, które skłaniają Strony do starania się o rzeczone procesy. Jedną z nich jest naturalnie staranie o uregulowanie swojego sakramentalnego życia, gdy Osoba po zawartym już przez siebie ślubie kościelnym aktualnie pozostaje w drugim związku. Inną przyczyną – związaną już z dziećmi – jest – przy założeniu religijnego życia Rodziców – danie im własnego religijnego przykładu. Jeszcze kolejną, to chęć przystąpienia do Sakramentu Komunii Św. chociażby przy okazji najważniejszych uroczystości, np. - kolejny przykład powiązany z potomstwem – przystąpienie swojej pociechy po raz pierwszy do Sakramentu Komunii Św. I może ostatni przykład – wzmiankowana ew. odmowa udzielenia Chrztu Św. dziecku. Na początku warto ponownie podkreślić, iż bierzemy pod uwag